Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.1 077.jpeg

 — Stój! — krzyknąłem! Wstrzymało go to na sekundę.
 — Zanim powiesz, co myślisz o mnie — mówiłem prędko — bądź tak dobrym i powiedz, co ja zrobiłem, czy też powiedziałem?
 W czasie ciszy, jaka teraz nastąpiła, spoglądał na mnie z oburzeniem, a ja w nadludzki sposób wysilałem pamięć; przeszkadzał mi w tem głos krajowca, płynący z sali, z nadzwyczajną wymową broniący swej niewinności. Raptem zaczęliśmy mówić prawie jednocześnie.
 — Ja panu zaraz pokażę, że nim nie jestem — zawołał tonem, świadczącym o gniewie, dochodzącym do zenitu.
 — Oświadczam, że o niczem nie wiem — mówiłem z powagą.
 Usiłował zmiażdżyć mnie pogardą swego spojrzenia.
 — Teraz, kiedy pan widzisz, że się nie boję, usiłujesz wykręcić się. — Kto jest tchórzem teraz, co?
 Teraz nareszcie zrozumiałem.
 Badał moją twarz, jakby wybierał miejsce, gdzie cios pięścią wymierzyć.
 — Nie pozwolę nikomu — mruknął groźnie.
 Była to okropna omyłka; nie mogę wam dać pojęcia, jak bardzo tem byłem zgnębiony. Zapewne cząstka mych uczuć odzwierciedliła się na twarzy, gdyż wyraz jego oczu uległ pewnej zmianie.
 — Wielki Boże! — jęknąłem — nie myślisz chyba, że ja...
 — Ale pewny jestem, że słyszałem — upierał się, podnosząc głos po raz pierwszy od chwili rozpoczęcia tej opłakanej sceny. Następnie z cieniem pogardy w głosie dodał:
 — Więc to nie pan? Bardzo dobrze; znajdę tamtego.
 — Nie bądź-że głupcem — krzyknąłem zrozpaczony — to wcale nie tak było!