Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.1 159.jpeg

He! Kapitanie Robinson? Pamiętasz, mówiłem ci o tym woźnicy w Brisbane, prawda? Ten chłop miał cudowne oko do takich interesów. Widział to wszystko jak na dłoni. Rozmowa z nim istotnie była przyjemnością. Pewnego wieczoru, po piekielnym dniu, spędzonym na układaniu się z właścicielami okrętów, byłem tak zgnębiony, że zawołałem:
 — Muszę się spić. Zawieź mnie gdzie chcesz, muszę się spić, albo zwaryuję.
 — Siadaj pan — rzekł.
 — Doprawdy, gdyby nie on, nie wiem, coby się ze mną stało. He! Kapitanie Robinson!
 Dał szturchańca w bok swemu wspólnikowi,
 — He! he! he! — śmiał się stary, patrząc bezmyślnie na ulicę, poczem niepewny, zamyślony wzrok skierował na mnie.
 — He! he! he!... — oparł się mocniej na parasolu i wpatrzył się w ziemię.
 Nie potrzebuję mówić, że kilka razy usiłowałem oddalić się, ale Chester udaremniał moje zamiary prostem chwytaniem mnie za surdut.
 — Chwileczkę. Mam myśl.
 — Jakąż jest, u dyabła, myśl twoja? — wybuchnąłem w końcu.
 — Jeżeli myślisz, że mnie wciągniesz...
 — O nie... zapoźno, choćbyś pan sam chciał. Mamy już parowiec.
 — To chyba widmo parowca — rzekłem.
 — Nic nie szkodzi. Dobry będzie na początek — niema w nim wielkich braków. Prawda, kapitanie Robinsonie?
 — Tak! tak! tak! — zakrakał starzec, nie podnosząc oczu, a starcze drganie głowy jego nabrało jakiejś dumnej determinacyi.
 — Wiem, że pan znasz tego młokosa — rzekł Chester, głową wskazując ulicę, gdzie znikł Jim.
 — Mówiono mi, że gadał z panem w hotelu „Malabar” ostatniej nocy.