Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.2 124.jpeg

 Chciał wejść, pięściami bił o drzwi, krzycząc ochrypłym głosem: „Puść mnie! puść mnie!”
 W głębi izby, na matach, konająca kobieta, już mowy pozbawiona i nie mogąca ręką poruszyć, ruchem głowy i spojrzeniem zdawała się wołać: — Nie! nie!
 A posłuszna córka całą siłą drzwi podpierała i oka z matki nie spuszczała.
 — Łzy jak groch sypały się z jej oczu — i umarła — zakończyła opowiadanie córka tak spokojnym, dziwnym głosem, iż podziałał na moją imaginacyę, przedstawiając okropność tej sceny daleko silniej, niż najbardziej patetyczny opis.
 — Przysiągł, że nigdy mnie nie porzuci, gdy staliśmy tam — sami! Przysiągł mi!...
 — I czy to możliwe, że pani — pani! nie wierzyła mu? — spytałem ze szczerą wymówką. Dlaczego wierzyć ona nie mogła? Po co czepia się tak tej niepewności i trwogi, jak gdyby one były strażniczkami miłości. To było okropne. Powinna była sobie z tej uczciwej miłości zbudować ustroń niezmąconego spokoju. Może nie wiedziała, nie umiała.
 Noc tak ciemną się stała, iż postać jej zniknęła z przed mych oczu, jak gdyby duchem była.
 Nagle usłyszałem znów spokojny jej szept:
 — Inni ludzie tak samo przysięgali.
 Było to jakby echem myśli, smutku i przerażenia pełnych. Dodała ciszej jeszcze:
 — Mój ojciec tak postąpił.
 Umilkła, by głośno odetchnąć.
 Jej ojciec także...
 O tych więc rzeczach wiedziała! Pośpieszyłem powiedzieć:
 — Ale on jest innym przecież!
 O tem widocznie nie chciała dysputować; ale po chwili ten dziwny szept wpadł mi znów w ucho:
 — Dlaczego jest innym? Czy jest lepszym? Czy tak?...
 — Na honor — zawołałem — wierzę, że nim jest!