Strona:PL Joseph Conrad-Lord Jim t.2 125.jpeg

 Z którejś chaty, gdzie mieszkali podwładni Jima, popłynęła pieśń przejmująca i smutna.
 Za rzeką — wielkie ognisko (u Dovamina zapewne) paliło się, jak wielka kula, błyszcząca wśród nocy.
 — Czy bardziej godnym zaufania? — szepnęła.
 — Tak — odparłem.
 — Godniejszym zaufania, niż inni — powtórzyła powoli.
 — Tu — rzekłem — nikomu na myśl nie przyszło, niktby nie śmiał wątpić w jego słowa — z wyjątkiem pani!
 — Odważniejszym jest od innych — mówiła zmienionym głosem.
 — Trwoga nigdy go pani nie wydrze — odparłem nerwowo.
 Pieśń nagle ucichła. Rozległy się głosy w oddali, między nimi i głos Jima. Uderzyło mnie jej milczenie.
 — Co on pani powiedział? Mówił co pani? — pytałem.
 Nie było odpowiedzi.
 — Co on pani powiedział? — nalegałem.
 — Czy pan myśli, że ja mogę to powiedzieć? Jakże ja mogę to wiedzieć, czy rozumieć? — krzyknęła nareszcie. Poruszyła się. Zdaje mi się, że ręce załamała.
 — Jest coś, czego on zapomnieć nie może!
 — Tem lepiej dla pani — odparłem posępnie.
 — Co to jest? co to jest? — pytała błagalnie. — Mówił, że doznał trwogi. Jakże ja mogę wierzyć? Czy waryatką jestem, by uwierzyć? Wy wszyscy pamiętacie o czemś! Wszyscy do tego wracacie! Co to jest? Powiedz mi pan! Co to za rzecz? Czy to żyje, czy martwe jest? Nienawidzę tego. To okrutne. Czy to — nieszczęście — posiada fizyognomię, czy głos? Czy on to zobaczy — lub wszyscy? Może we śnie, gdy mnie widzieć nie może — wówczas wstanie i odejdzie. Ah! nigdy mu tego nie przebaczę. Matka moja prze-