Strona:PL Joseph Conrad-Murzyn z załogi Narcyza 112.jpeg

zapomnianego fragmentu nocy. Promienie światła migotały tanecznie po ugrzywieniu fal. Ludzie pobiegli oczyma ku wschodowi. Ich zmęczone twarze zalała światłość. Poddawali się wyczerpaniu, jak gdyby ich trudy i znoje skończyły się już raz na zawsze. Na czarnej gumowej opończy Singletona iskrzył się nalot wyschłej soli, podobny do szronu. Stał u rudla, mając oczy szeroko otwarte i zmartwiałe. Kapitan Allistoun wpatrywał się we wschodzące słońce bez zmrużenia powiek. Ruszył ustami, otwarł je po raz pierwszy od dwudziestu czerech godzin, i głosem świeżym i mocnym wykrzyknął:
 — Baczność! Gotuj zwrot!
 Ostra pobudka rozkazu podziałała na tych zdrętwiałych ludzi, jak nagłe chlaśnięcie biczem. Drgnęli, i chociaż potem znowu zastygli na swych miejscach, niektórzy, siłą przyzwyczajenia, jęli powtarzać ten rozkaz ledwie dosłyszalnym szeptem. Kapitan Allistoun ogarnął wzrokiem swoją czeladź, więc ten i ów beznadziejnym ruchem zgrabiałych palców usiłował rozplątać swe więzy.
 — Baczność! Gotuj zwrot! — powtórzył niecierpliwie szyper: — Dalejże, panie Baker, wołaj pan ludzi. Cóż tam z nimi?
 — Gotuj zwrot! Słyszycie tam? — Gotuj zwrot! — zagrzmiał naraz bosman. Głos jego zdawał się zdzierać jakiś śmiertelny czar. Ludzie poruszyli się i jęli pełzać.
 — Muszę mieć na przednim maszcie w mig roztoczony kliwer — wołał kapitan — jeżeli nie możecie zrobić tego stojąc, musicie to zrobić leżąc. Oto wszystko. Zaczynać!
 — Dalej do roboty! Pomóżmy wstać tej dziewce — naglił bosman.
 — Hej, hej! Gotuj zwrot! — powtórzyły drżące głosy.