Strona:PL Joseph Conrad-Murzyn z załogi Narcyza 143.jpeg

 — Jest mi tak dobrze, jak nigdy — rzekł, gdy znowu mógł oddychać.
 Donkin zrobił szyderczy gest.
 — To się rozumie — rzekł głębokim tonem. — Każdy to przecież widzi.
 — Ale nie oni — odparł Jimmy, zipiąc jak ryba wyjęta z wody.
 — Oh, oni wszystko biorą za dobrą monetę — upewnił Donkin.
 — Nie trzeba za bardzo w to wierzyć — upominał Jimmy głosem znękanym.
 — W twoją komedyjkę wierzyć? hę? — uzupełnił Donkin jowjalnie... I dodał z nagłym wstrętem:
 — Ty myślisz tylko o sobie, dopóki ci szczęście służy...
 Wobec tego zarzutu samolubstwa, Dżems Wait podciągnął kołdrę do brody i chwilę leżał cicho z grymasem na czarnych, wydatnych wargach.
 — Dlaczego ciebie tak podrywa do kłótni? — spytał bez wielkiego zainteresowania.
 — Bo to jest skończone świństwo. Nabrali nas... życie podłe, płaca podła... Chciałbym, żeby się tak zdarzył jaki porządny rozruch, — jakaś taka wściekła, djabelna ruchawka, żeby ją popamiętano! Roztrącać ludzi... Po łbie walić... A jakże! Czy jesteśmy bydłem, czy ludźmi?
 Płonął cnotliwem oburzeniem. Nagle rzekł najspokojniej:
 — Rozwiesiłem twoje rzeczy dla przewietrzenia.
 — Dobrze — odrzekł Jimmy zmęczonym głosem. — Przynieś je tu.
 — Daj mi klucz do kuferka, poukładam ci je — mówił Donkin z przyjacielską skwapliwością.