Strona:PL Joseph Conrad-Murzyn z załogi Narcyza 158.jpeg

cerów, odbił się twardo kilka razy o pokład i z grzmiącym łoskotem rąbnął o zasuwę tylnej luki.
 Z mroku wyłoniła się masywna postać pana Bakera.
 — Ludzie, opamiętajcie się! — krzyknął, idąc na nieruchomo zwarte pospólstwo.
 — Wróć się pan, panie Baker — zawołał spokojny głos zwierzchnika.
 Usłuchał pomimowoli. Przez chwilę panowała cisza, poczem rozległ się ogłuszający zgiełk, nad który wybił się energiczny głos Archie’go:
 — Jeżeli jeszcze raz to zrobisz, powiem!
 — Daj spokój! — rozlegały się krzyki.
 — Rzuć to!
 — My nie z tego gatunku!
 Czarna ciżba skłębionych kształtów ludzkich zatoczyła się aż do burty, i zpowrotem uderzyła o ścianę „domu“. Ciemne postacie chwiały się, padały i podnosiły się wskok. Dzwoniły kółka klubek, trącane potykającemi się stopami.
 — Rzuć to!
 — Puść mię!
 — Nie!
 — Do kroćset! — — — ach!
 Tu odgłos, jakby uderzenia w twarz; kawałek żelaza stuknął o pokład; szamotanie się krótkie — i cień czyjegoś ciała zniknął w otworze głównej luki, przed cieniem czyjegoś kopnięcia. Rozległ się rozwścieczony głos, skowyczący najplugawsze klątwy.
 — Ciskać sprzętami — na miły Bóg! — chrząkał przerażony pan Baker.