Strona:PL Joseph Conrad-Tajny Agent.djvu/090

szorstkimi, pewnymi ruchami podniósł znów szklany kufel, napił się, postawił go z powrotem. I to było wszystko.
 Ossipon czekał chwilę na próżno jakiegoś słowa lub gestu, siląc się na sztuczną obojętność. Ściszył głos jeszcze bardziej i rzekł:
 — Czy wy dajecie ten wasz proch każdemu, kto was o to poprosi?
 — Niewzruszoną moją zasadą jest nie odmawiać nigdy nikomu — póki mam przy sobie choć szczyptę — odrzekł człowieczek stanowczym tonem.
 — To jest wasza zasada? — spytał Ossipon.
 — To jest moja zasada.
 — I uważacie to za rozsądne?
 Wielkie, okrągłe okulary, które nadawały wybladłej twarzy człowieczka wyraz niewzruszonej pewności siebie, tkwiły naprzeciw Ossipona niby bezsenne, nieruchome oczy błyskające zimnym ogniem.
 — Bezwzględnie. Zawsze. We wszystkich okolicznościach. Cóż by mnie mogło od tego powstrzymać? Dlaczego nie mam tego robić? Dlaczego mam się wahać?
 Ossipon jak gdyby sapnął dyskretnie.
 — Czy chcecie powiedzieć, że dalibyście waszego towaru nawet szpiclowi, gdyby przyszedł i poprosił?
 Człowieczek uśmiechnął się z lekka.
 — Niech który z nich spróbuje, a wtedy zobaczycie — odpowiedział. — Znają mnie, ale ja znam także każdego z nich. Nie zbliżą się do mnie — nie ma obawy.
 Jego cienkie, sine wargi zacisnęły się mocno. Ossipon podjął znowu: