Strona:PL Joseph Conrad-Tajny Agent.djvu/166

 — Tak — mruknął nadinspektor. — Jest szpiegiem na żołdzie obcego rządu. Nie moglibyśmy nigdy mu zaufać.
 — Muszę sobie radzić na swój sposób — oświadczył Heat. — Gdyby było trzeba, wszedłbym w porozumienie z samym diabłem i wziąłbym za to odpowiedzialność. Są rzeczy, których rozgłaszać się nie powinno.
 — Pana wyobrażenie o tajności polega zdaje się na tym, żeby ukrywać co się da przed szefem swego wydziału. Czy pan nie posuwa się trochę za daleko? A gdzie on mieszka? przy swoim sklepie?
 — Kto? Verloc? Ach, tak — mieszka przy sklepie. Zdaje się, że razem z nim mieszka jego teściowa.
 — Czy dom jest śledzony?
 — O nie. I po cóż? Śledzi się niektórych ludzi co tam przychodzą. Według mego zdania on o tej sprawie nic nie wie.
 — A jak mi pan to wyjaśni? — nadinspektor kiwnął głową w stronę granatowego strzępu sukna leżącego przed nim na stole.
 — Wcale tego nie wyjaśnię, panie nadinspektorze. To jest po prostu nie do wyjaśnienia. Na podstawie swoich wiadomości wytłumaczyć tego nie mogę. — Heat uczynił te zeznania ze szczerością człowieka, którego reputacja jest niewzruszona. — A w każdym razie jeszcze nie teraz. Myślę, że człowiekiem, który najwięcej miał z tym do czynienia, okaże się Michaelis.
 — Tak pan myśli?
 — Tak, panie nadinspektorze, ponieważ odpowiadam za wszystkich innych.