Strona:PL Joseph Conrad-Tajny Agent.djvu/211

usłyszawszy odpowiedź swojej siostry Winnie — która była dobra. Nikt nie może złemu zaradzić! Szedł posępnie, lecz nagle poweselał. Jak i reszta ludzkości, bezradna wobec tajemnicy wszechświata, miał chwile kojącej wiary w zorganizowane potęgi tej ziemi.
 — Policja — podsunął ufnie.
 — Policja nie jest od tego — oświadczyła niedbale pani Verloc, idąc śpiesznym krokiem.
 Twarz Steviego bardzo się wydłużyła. Rozmyślał. Im bardziej natężał umysł, tym luźniej zwisała jego dolna szczęka. Gdy wreszcie zaniechał intelektualnych dociekań, na twarzy jego malowała się zupełna bezmyślność.
 — Nie jest od tego? — wymamrotał, zrezygnowany lecz zaskoczony. — Nie jest od tego?
 Wyrobił sobie o stołecznej policji idealne wyobrażenie, jako o dobrotliwej instytucji służącej do usunięcia zła. Pojęcie dobrotliwości kojarzyło się jak najściślej z jego przekonaniem o potędze granatowych mundurów. Lubił serdecznie wszystkich policjantów, czuł do nich szczere zaufanie. Więc się zmartwił. A przy tym zaczął podejrzewać że członkowie policji są dwulicowi i to go rozgniewało. Gdyż Stevie był szczery i otwarty bez granic. Więc dlaczego oni udają? W przeciwieństwie do siostry, która ufała pozorom, Stevie pragnął sięgnąć do dna każdej sprawy. Prowadził dalej badania, pytając gniewnie i wyzywająco:
 — Więc od czego oni są, Winnie? Od czego oni są? Powiedz.
 Winnie nie lubiła dyskusji. Ale podjęła rozmowę, lękając się bardzo aby Stevie z tęsknoty za matką nie poddał się zgnębieniu. Odpowiedź Winnie,