Strona:PL Joseph Conrad-Tajny Agent.djvu/244

 Pani Verloc potrząsnęła głową.
 — Nie umiem panu nic powiedzieć.
 Odwróciła się i zaczęła porządkować pudełka stojące na półkach za ladą. Komisarz Heat patrzył na nią czas jakiś w zadumie.
 — Chyba pani wie, kim jestem? — zapytał.
 Pani Verloc spojrzała nań przez ramię. Komisarz Heat był zdumiony jej chłodem.
 — Jak to! Przecież pani wie że jestem z policji — rzekł ostro.
 — Niewiele mię to obchodzi — zauważyła pani Verloc, zabierając się znów do porządkowania pudełek.
 — Nazywam się Heat. Komisarz Heat z wydziału przestępstw specjalnych.
 Pani Verloc ustawiła dokładnie na właściwym miejscu małe tekturowe pudełko i zwróciła się znów do Heata, spoglądając nań spod ociężałych powiek; ręce jej zwisały bezczynnie. Przez chwilę panowało milczenie.
 — Więc mąż pani wyszedł przed kwadransem! A nie powiedział kiedy wróci?
 — Nie wyszedł sam — rzuciła obojętnie pani Verloc.
 — Wyszedł ze znajomym?
 Pani Verloc dotknęła z tyłu swych włosów. Były w najzupełniejszym porządku.
 — Nie, z jakimś obcym panem.
 — Aha. A jak ten obcy pan wyglądał? Może pani zechce mi powiedzieć?
 Pani Verloc nie miała nic przeciwko temu. A Heat, usłyszawszy, że ów nieznajomy był wysokim, chudym brunetem o długiej twarzy i podkręconych wąsach, zaniepokoił się i wykrzyknął: