Strona:PL Joseph Conrad-Tajny Agent.djvu/247

naprawdę dziwne. Bo tamto skradzione palto ma pod spodem wszytą etykietę z waszym adresem wypisanym wiecznym atramentem.
 Pani Verloc pochyliła się nad ladą z cichym okrzykiem.
 — To palto mojego brata!
 — Gdzie jest pani brat? Czy mógłbym go zobaczyć? — spytał porywczo komisarz. Pani Verloc pochyliła się trochę niżej nad ladą.
 — Nie. Nie ma go tu. Ten adres napisałam ja sama.
 — A gdzie jest obecnie pani brat?
 — Pojechał na wieś do... do znajomego.
 — To palto pochodzi ze wsi. A jak się nazywa ten znajomy?
 — Michaelis — wyznała pani Verloc lękliwym szeptem.
 Komisarz Heat gwizdnął. Oczy mu zabłysły.
 — To, to, to. Świetnie. A teraz co do pani brata, jak on wygląda? Tęgi brunet, co?
 — Ach nie — wykrzyknęła żarliwie pani Verloc. — To musiał być złodziej. Stevie jest szczupły i jasnowłosy.
 — W porządku — rzekł komisarz potakująco. A gdy pani Verloc patrzyła w niego, wahając się między niepokojem i ciekawością, zaczął ją wypytywać. Dlaczego przyszyła ten adres do palta? I dowiedział się że zmiażdżone szczątki, które badał rano z niezmierną odrazą, są szczątkami młodego chłopca, roztargnionego nerwowca, trochę dziwaka i że rozmawiająca z nim, komisarzem, kobieta opiekowała się tym chłopcem od wczesnego dzieciństwa.
 — Czy on daje się łatwo podniecić? — zapytał komisarz.