Strona:PL Joseph Conrad-Tajny Agent.djvu/250

z palta Steviego, bo Winnie, jego siostra i opiekunka, usłyszała głos męża:
 — Nie miałem pojęcia że przyszło jej do głowy coś podobnego.
 I znów przez jakiś czas pani Verloc słyszała tylko szepty, których tajemniczość mniej była dla niej koszmarna niż straszliwe insynuacje słów. Teraz z kolei głos komisarza Heata rozległ się po drugiej stronie drzwi:
 — Pan musiał być chyba szalony.
 A głos pana Verloca odrzekł jakby z mroczną wściekłością:
 — Byłem szalony przez jaki miesiąc, ale teraz już nie jestem szalony. To przeszło. Wyciągnę wszystko na jaw i niech się dzieje co chce.
 Zapadła krótka cisza, a potem prywatny obywatel Heat mruknął:
 — Co pan wyciągnie na jaw?
 — Wszystko — krzyknął pan Verloc i natychmiast zniżył głos do szeptu.
 Po chwili znów mówił głośniej:
 — Zna mnie pan od wielu lat i przekonał się pan, że jestem użyteczny. Pan wie że byłem zawsze człowiekiem uczciwym. Tak, uczciwym.
 Ten apel do dawnej znajomości musiał komisarz uznać za bardzo niesmaczny. W głosie jego zabrzmiała przestroga.
 — Niech pan nie polega tak bardzo na tym co panu obiecano. Gdybym był na pana miejscu, postarałbym się zwiać. Nie sądzę, abyśmy pana ścigali.
 Rozległ się krótki śmiech pana Verloca.
 — Ach tak, pan ma nadzieję, że inni pana wyręczą i uporają się ze mną — co? Nie, nie, teraz się