Strona:PL Joseph Conrad-Tajny Agent.djvu/253

 — Jeśli panu na to pozwolą — rzekł cynicznie komisarz. — Z całą pewnością pouczą pana co mówić, zanim pan stanie przed sądem. I jeszcze w końcu może pan dostać wyrok, który pana zaskoczy. Nie ufałbym zbytnio człowiekowi, z którym pan mówił.
 Pan Verloc słuchał ze zmarszczonymi brwiami.
 — Moja rada brzmi, aby pan zwiał póki to możliwe. To jest moje zdanie osobiste. Niektórzy spomiędzy nich — ciągnął komisarz Heat, kładąc szczególny nacisk na słowie „nich“ — myślą, że pan już się przeniósł na tamten świat.
 — Doprawdy! — wyrwało się panu Verlocowi. Choć od powrotu z Greenwich spędził większą część czasu w małym szynku, nie spodziewał się wcale tak korzystnych wiadomości.
 — Takie mają przekonanie. — Komisarz kiwnął znacząco głową. — Niech pan zniknie. Niech pan zwieje.
 — Dokąd? — warknął pan Verloc. Podniósł głowę i mruknął z przejęciem, patrząc na zamknięte drzwi prowadzące do sklepu: — Chciałbym bardzo aby pan mię zabrał jeszcze dziś. Poszedłbym za panem spokojnie.
 — Ja myślę — rzekł szyderczo komisarz, spoglądając w tym samym kierunku.
 Czoło pana Verloca zrosiło się drobnym potem. Zniżył głos i zaczął szeptać poufnie do niewzruszonego komisarza.
 — Chłopiec był niepoczytalnym półgłówkiem. Każdy sąd byłby się o tym zaraz przekonał. Miejscem odpowiednim dla niego był tylko przytułek. I to najgorsza rzecz, która byłaby mu groziła, gdyby — —