Strona:PL Joseph Conrad-Tajny Agent.djvu/328

 Gwałtowny dreszcz ją przebiegł, zanim odpowiedziała niedbale:
 — Od policji. Przyszedł komisarz. Powiedział mi, że się nazywa komisarz Heat. Pokazał mi — —
 Pani Verloc zatchnęła się.
 — Czy wiesz... musieli zgarniać go szuflą...
 Piersi jej falowały od suchych łkań. Ossipon odzyskał głos w jednej chwili.
 — Policja! Czy chcesz przez to powiedzieć, że policja już była? Że komisarz Heat sam przyszedł ci to powiedzieć?
 — Tak — potwierdziła równie niedbałym tonem. — Przyszedł. Mówię ci przecież, że przyszedł. Nie wiedziałam o niczym. Pokazał mi kawałek palta i — — ot tak po prostu zapytał: „Czy pani to zna?“
 — Heat! Heat! I co on potem zrobił?
 Głowa pani Verloc opadła na piersi.
 — Nic. Nic nie zrobił. Poszedł sobie. Policja była po stronie tego człowieka — wyszeptała z rozpaczą. — I drugi też przychodził.
 — Drugi... drugi komisarz, co? — zapytał Ossipon w wielkim podnieceniu głosem bardzo podobnym do głosu przestraszonego dziecka.
 — Ja nie wiem. Przyszedł. Wyglądał na cudzoziemca. Może to był ktoś z ambasady.
 Towarzysz Ossipon ledwie nie zemdlał od tego nowego wstrząsu.
 — Z ambasady! Czy ty wiesz co mówisz? Z jakiej ambasady? Co przez to rozumiesz?
 — No z tej ambasady na Chesham Square. To są ci ludzie, których tak przeklinał. Ja nic nie wiem. Cóż to nas obchodzi!
 — A ten drugi, co on zrobił albo powiedział?