Strona:PL Joseph Conrad-Tajny agent cz.2 050.jpeg

 — Bardzo dobra myśl — odrzekł nieznajomy, którego łagodne spojrzenie nagle nabrało surowości.
 — Pan znał dawniej mojego męża? Może we Francyi?
 — Słyszałem o nim — objaśnił gość, wolno i z przymusem.
 Nastało chwilowe milczenie. A potem przybysz przemówił, nierównie swobodniej:
 — Może pani mąż wyszedł już na ulicę i tam na mnie czeka?
 — Na ulicę? — powtórzyła z zadziwieniem. — Nie mógłby wyjść. W domu niema drugiego wejścia.
 Siedziała przez chwilę obojętna, a potem wstała i zajrzała przez oszklone drzwi. Otworzyła je nagle, i wyszła...
 Pan Verlok włożył już paltot. Ale dlaczego stał oparty o stół obu rękoma nie mogła zrozumieć.
 — Adolfie! — zawołała półgłosem.
 A gdy się wyprostował, zapytała z pośpiechem:
 — Czy znasz tego człowieka?
 — Słyszałem o nim — szepnął niechętnie pan Verlok, spoglądając dziko na drzwi.
 Piękne, obojętne zwykle oczy pani Verlokowej, zapłonęły gniewnym blaskiem.
 — Pewnie jakiś przyjaciel Karla Jundta, tego starego obrzydliwca!
 — Nie! Nie! — zaprzeczył mąż, wyławiając kapelusz z pod sofy.
 Ale, wyjąwszy go, trzymał w ręku, jakby nie wiedział co dalej robić.