Strona:PL Joseph Conrad-U kresu sił.djvu/060

 I bałwan pozwolił sobie tupnąć z wściekłością w podłogę gabinetu Eliotta. — Gdzie mam szukać wspólnika? — zawołał. — Widać bierze mnie pan za idiotę! Z całej tej nędznej bandy w Domu Marynarza żaden nie ma i złamanego szeląga. Wiedzą o tym nawet psia ich mać krajowcy w bazarze...
 — On miał rację, Harry — burknął świadom rzeczy kapitan Eliott. — Jestem pewien że ci oficerowie są jeden w drugiego zadłużeni u Chińczyków z Denham Road za ubrania, które mają na grzbiecie. Więc ja mu na to: „No, panie Massy, moim zdaniem zanadto pan się rozbija. Żegnam pana.“ A on trzasnął za sobą drzwiami; ośmielił się trzasnąć moimi drzwiami, ten bezczelny zuchwalec!
 Naczelnik wydziału marynarki aż zatchnął się z oburzenia, ale wkrótce jakby się opamiętał.
 — Ja tu z tobą gadu gadu i skończy się na tym że się spóźnię na obiad. Moja żona tego nie lubi.
 Wgramolił się z trudem do dwukółki i dopiero wtedy, wychyliwszy się bokiem, spytał, zasapany, co też w ostatnich czasach Harry porabiał? Już od długich lat nie widzieli się ani razu, dopiero tamtego dnia kiedy kapitan Eliott spostrzegł go nagle w biurze...
 Co też Harry...
 Kapitan Whalley jakby uśmiechnął się do siebie pod białym zarostem.
 — Świat jest szeroki — rzekł ogólnikowo.
 Eliott, niby chcąc sprawdzić to twierdzenie, rozejrzał się z kozła. Na Esplanadzie panowała zupełna cisza: tylko z daleka — bardzo daleko od brzegu — zza trawników, zza długich rzędów drzew dochodził słaby odgłos elektrycznego tramwaju, który ruszył sprzed opustoszałej kolumnady Biblioteki Publicznej i miał się toczyć przez trzy mile aż do Nowych Doków Portowych.