Strona:PL Joseph Conrad-U kresu sił.djvu/067

ku przodowi spomiędzy niezliczonych zmarszczek zbiegających się w kącikach oczu.
 Kapitan Whalley siedział bez ruchu i nie podniósł oczu by spojrzeć. Trzy lata; trzydzieści sześć razy. Przepłynął obok tych palm już trzydzieści sześć razy od południa. Teraz także ukażą się we właściwym czasie. Bogu dzięki, stary statek odbywał swoje podróże jedną po drugiej, punktualny jak zegarek. W końcu kapitan mruknął znów:
 — Już widać?
 — Słońce rzuca bardzo wielki blask, tuanie.
 — Pilnuj dobrze, serangu.
 — Ya, tuanie.
 Jakiś biały człowiek wspiął się bez szelestu po drabinie i wysłuchał spokojnie tej krótkiej rozmowy. Potem wszedł na mostek; zaczął chodzić po nim tam i na powrót, trzymając w podniesionej ręce cybuch długiej fajki z wiśniowego drzewa. Jego czarne, rzadkie włosy zaczesane na łysinę lepiły się do niej długimi kosmykami; czoło miał poradlone, cerę żółtą i gruby, bezkształtny nos. Rzadkie bokobrody nie zasłaniały konturów szczęk. Ponura troska malowała się na twarzy tego człowieka. Ssał czarny wygięty ustnik, a profil jego o grubych, wydatnych rysach pobudzał czasem nawet seranga do refleksyj na temat brzydoty niektórych białych ludzi.
 Kapitan Whalley wcale na jego przyjście nie zareagował, choć jakby zebrał się w sobie na krześle. Przybysz wypuszczał kłęby dymu i nagle rzekł:
 — Nie mogę ani rusz zrozumieć nowej pana manii — nie rozstaje się pan z tym Malajem, jakby był pana cieniem.
 Kapitan Whalley dźwignął z krzesła imponującą swą postać i skierował się w poprzek mostka w stronę kompasu, krocząc naprzód tak nieugięcie, że biały musiał cofnąć się śpiesznie i stał jakby onieśmielony z fajką w drżącej ręce. „Teraz znów włazi prosto na mnie“, mruknął w zdziwieniu i pomieszaniu. Potem rzekł powoli i wyraźnie: