Strona:PL Joseph Conrad-U kresu sił.djvu/068

 — Ja — nie — jestem — błotem. — I dodał wyzywająco: — Jak pan zdaje się myśleć.
 Serang wykrztusił:
 — Palmy widzieć teraz, tuanie.
 Kapitan podszedł wielkimi krokami do poręczy, lecz jego oczy, zamiast spojrzeć tam gdzie należało pewnym siebie, bystrym wzrokiem marynarza, błądziły niepewnie w przestrzeni; zdawało się że Harry Whalley, odkrywca nowych szlaków, zagubił się na tym ciasnym morzu.
 Drugi biały, oficer, wspiął się na mostek. Był wysoki, młody, chudy; wąsy miał jak u kawalerzysty i coś złośliwego w spojrzeniu. Stanął obok mechanika. Kapitan Whalley, zwrócony do nich tyłem, zapytał —
 — Ile na logu?
 — Osiemdziesiąt pięć — odrzekł szybko oficer, trąciwszy łokciem mechanika.
 Muskularne dłonie Whalleya ściskały żelazną poręcz z niesłychaną siłą; patrzył przed siebie, wytężając wzrok do ostateczności; brwi jego były ściągnięte, pot ciekł spod kapelusza. Szepnął słabym głosem:
 — Trzymaj kierunek, serangu, kiedy statek znajdzie się na kursie.
 Milczący Malaj odstąpił w tył, chwilę poczekał i wzniósł rękę, ostrzegając sternika. Koło obróciło się szybko odpowiednio do ruchu parowca. Oficer trącił znów mechanika. Ale Massy obruszył się na niego.
 — Panie Sterne — rzekł gwałtownie — jako właściciel statku muszę panu powiedzieć, że dureń z pana skończony.