Strona:PL Joseph Conrad-U kresu sił.djvu/125

zatrzymały się i przeciągły dźwięk gongu oznajmił, że już swoje zrobiły. Mnóstwo łódek i czółen wszelkich rozmiarów przybiło do zewnętrznej burty Sofali. Po jakimś czasie zgiełk, pluski, krzyki, szuranie stóp, łoskot rzucanych pakunków, gwar oddalających się pasażerów krajowców — wszystko to zwolna ucichło. Na wybrzeżu tuż obok parowca rozległ się kulturalny, z lekka nakazujący głos:
 — A przywieźliście mi pocztę tym razem?
 — Tak, proszę pana — padła poprzez burtę odpowiedź wygłoszona przez Sterne’a z szacunkiem i serdecznością. — Czy mam ją panu przynieść?
 Ale głos spytał znowu:
 — Gdzie kapitan?
 — Zdaje się że jest jeszcze na mostku. Siedzi w fotelu. Czy mam...
 Głos z brzegu przerwał niedbale:
 — Przyjdę na pokład.
 — Proszę pana — wybuchnął Sterne ze skwapliwością — czy pan zechce łaskawie...
 Ruszył szybko ku schodom. Zapadło milczenie. Massy ani drgnął w ciemności.
 Nie drgnął nawet wtedy, gdy posłyszał że ktoś przechodzi leniwie, powłócząc nogami, koło drzwi jego kajuty, tylko wrzasnął przez zamknięte drzwi:
 — Hej tam — Jack!
 Kroki wróciły bez pośpiechu; klamka zgrzytnęła i drugi mechanik ukazał się w otwartych drzwiach, ciemny na tle jasności padającej przez lukę świetlną za jego plecami; twarz jego wyglądała równie czarno jak reszta postaci.
 — Podróż trwała bardzo długo tym razem — warknął Massy, nie zmieniając pozycji.
 — A czegóż innego mógł się pan spodziewać? W rurach od kotła jest masa dziur i trzeba je uszczelniać — bronił się gadatliwie drugi mechanik.