Strona:PL Joseph Conrad-U kresu sił.djvu/126

 — Stul pysk!
 — Mam po uszy pana parszywych kotłów — odgryzł się wierny podwładny chrypliwie i obojętnie. — Niech pan zejdzie tam na dół i puści pełną parę, jeśli pan się ośmieli, bo ja nie.
 — Więc jesteś do niczego — rzekł Massy. Mechanik parsknął z lekka śmiechem, który mógł być również warknięciem.
 — Lepiej iść wolno niż stanąć w środku drogi — upomniał wielbionego zwierzchnika. Massy ruszył się wreszcie. Obrócił się na krześle i zazgrzytał zębami:
 — Niech diabli wezmą i ciebie i statek! Niech idzie na dno! A wówczas będziesz musiał umrzeć z głodu.
 Zausznik szefa zamknął po cichu drzwi.
 Massy nasłuchiwał. Zamiast udać się do łazienki, gdzie powinien był pójść się umyć, mechanik wszedł do swojej kajuty, która sąsiadowała z kajutą Massyego. Massy zerwał się z krzesła i czekał. Rozległ się zgrzyt zamykanej zasuwki. Massy wypadł na korytarz i kopnął gwałtownie drzwi mechanika.
 — Zamykasz kajutę żeby się strąbić — zawołał.
 Po chwili doszła go stłumiona odpowiedź:
 — Wolnoć Tomku w swoim domku.
 — Wyleję cię na zbity łeb, jeśli będziesz pił w czasie podróży — krzyknął Massy.
 Po tej groźbie zapadło uporczywe milczenie. Massy oddalił się stroskany. Na brzegu ukazały się dwie postacie i podeszły do schodni. Massy usłyszał głos o pogardliwym odcieniu:
 — Nie bardzo mi się chce temu wierzyć. Ale pomówię z nim na pewno.
 Drugi głos, który należał do Sterne’a, odrzekł tonem grzecznego ubolewania: