Strona:PL Joseph Conrad-U kresu sił.djvu/182

i maszyny zatrzymały się; lecz statek zsunął się z rafy i stał bez ruchu, a gęsta chmura pary buchała z potrzaskanych rur, niknąc wśród nocy rozwichrzonymi kłębami. Mimo nagłości katastrofy nie było krzyków, jakby gwałtowność zderzenia ogłuszyła niewyraźną grupę ludzi, słaniających się tam i sam na pomostach. Nad zmąconymi pomrukami zapanował dobitny głos seranga, który wyciągnął sondę z wody:
 — Bez dna.
 Wówczas Sterne krzyknął cienkim, wytężonym głosem:
 — Dokąd statek zalazł u diabła? Gdzie my jesteśmy?
 Kapitan Whalley odrzekł spokojnym basem:
 — Między skałami od wschodu.
 — Pan jest tego pewny? Więc statek nigdy już się stąd nie wydostanie.
 — Za pięć minut pójdzie na dno. Łodzie, Sterne. Nawet jedna łódź ocali was wszystkich w tę ciszę.
 Chińscy palacze rzucili się niesforną gromadą do lewostronnych łodzi. Nikt nie usiłował ich zatrzymać. Malaje uspokoili się po chwilowym zamęcie, a zachowanie Sterne’a było przyzwoite. Kapitan Whalley stał w miejscu nieporuszenie. Myśli jego były mroczniejsze niż ta noc, w ciągu której stracił statek pierwszy raz w życiu.
 — Przez niego straciłem statek.
 Wysoka postać, stojąca przed kapitanem wśród szczątków zaścielających mostek, szepnęła obłędnie:
 — Nikomu ani słowa!
 Massy podszedł bliżej, potykając się. Kapitan Whalley słyszał jak mu zęby dzwoniły.
 — Mam pana kurtkę.
 — Niech pan rzuci ją. Niech pan stąd idzie — nalegał dygocący głos. — D-d-do ł-ł-łodzi!
 — Dostanie pan za to pięć lat.
 Massyemu głos uwiązł w gardle. Jego słowa były tylko suchym szelestem dobywającym się z krtani.