Strona:PL Joseph Conrad-U kresu sił.djvu/183

 — Litości!
 — A pan miał dla mnie litość? Przez pana straciłem statek. Panie Massy, dostanie pan za to pięć lat.
 — Potrzebowałem pieniędzy! Pieniędzy! moich pieniędzy! Dam panu trochę pieniędzy. Niech pan weźmie połowę. Pan także kocha pieniądze.
 — Jest jeszcze na świecie sprawiedliwość...
 Massy uczynił straszny wysiłek i wykrztusił dziwnym, na wpół zdławionym głosem:
 — Przeklęty ślepcze! Sam mnie pchnąłeś do tego!
 Kapitan Whalley, cisnąc kurtkę do piersi, nie odrzekł nic. Światło odpłynęło ze świata na zawsze; niech przepada wszystko. Ale temu człowiekowi nie ujdzie to płazem.
 Głos Sterne’a rozkazał:
 — Spuścić łodzie!
 Zgrzytnęły bloki.
 — No dalej — krzyknął — skaczcie! Tędy. Ty, Jack, tutaj. Panie szefie! Panie szefie! Panie kapitanie! Prędko, panie kapitanie! Już odpływamy —
 — Pójdę do więzienia za usiłowanie oszustwa, ale i o panu wszystko się wyda; o panu, uczciwy człowieku, któryś mnie oszukiwał. Nie ma pan pieniędzy, co? Tylko te pięćset funtów. No więc teraz nie będzie pan miał ani grosza. Parowiec stracony, a ubezpieczenia nie wypłacą.
 Kapitan Whalley ani drgnął. Prawda! Pieniądze Ivy. Przepadły w katastrofie. Błyskawica jasności przeszyła jego mózg. Był naprawdę w położeniu bez wyjścia.
 Naglące głosy rozlegały się chórem za burtą. Zdawało się że Massy nie może się od mostka oderwać. Dzwonił zębami i syczał z rozpaczą:
 — Niech mi pan to odda! Niech pan to odda!
 — Nie — rzekł kapitan Whalley; — ja oddać tego nie mogę. Odejdź, człowieku. Nie czekaj, jeśli chcesz żyć. Sta-