Strona:PL Joseph Conrad-W oczach Zachodu 056.jpeg

 — Jak ubrany? Może pan będzie łaskaw powiedzieć mi?
 Razumow opryskliwie opisał ubiór Haldina kilku burkliwemi słowy. Generał wciąż się w niego wpatrywał, poczem, zwracając się do Księcia:
 — Nie byliśmy zupełnie bez wskazówek — rzekł po francusku. — Pewna dobra kobieta, która znajdowała się wtedy na ulicy, mniej więcej w ten sposób określiła ubiór człowieka, który rzucił drugą bombę. Zatrzymaliśmy ją w sekretarjacie i kogo tylko schwytano w czerkieskim żupanie, przyprowadzano jej do sprawdzenia. Lecz ona tylko żegnała się i trzęsła głową przecząco. To było nieznośne...
 Zwrócił się do Razumowa i rzekł po rosyjsku, z przyjacielską wymówką:
 — Weź pan krzesło, panie Razumow — proszę. Dlaczego stoisz?
 Razumow usiadł niedbale i patrzył na Generała.
 „Ten zezowaty idjota nie ma rozumu“ pomyślał.
 Książę zaczął mówić wyniośle:
 — Pan Razumow jest młodzieńcem wybitnych zdolności. Leży mi na sercu, żeby jego przyszłość nie była...
 — Bezwątpienia — przerwał Generał z lekkiem poruszeniem ręki. — Czy on ma broń przy sobie, jak myślisz, panie Razumow?
 Generał mówił łagodnym, melodyjnym głosem. Razumow odpowiedział z ponownem rozdrażnieniem:
 — Nie, ale moje brzytwy leżą na stole — więc Generał skinął głową z uznaniem.
 — Właśnie.
 I, zwracając się do Księcia, objaśniał grzecznie:
 — Chcemy schwytać tego ptaszka żywcem. Djabełby