Strona:PL Joseph Conrad-W oczach Zachodu 256.jpeg

 — Tak; gdyby pan zachorował — przerwała żywo, — lub gdyby pana jakie nieszczęście spotkało, przekonałby się pan, że i ja mogę się na coś przydać. Tylko daj mi pan znać. Przyjdę do pana. Doprawdy przyjdę. I nie odstąpię pana. Nędza i ja jesteśmy stare znajome, ale to życie tutaj gorsze jest niż niedostatek.
 Umilkła, zaniepokojona, poczem, głosem po raz pierwszy nieśmiałym, dodała:
 — Albo, gdyby pan rozpoczął jakąś niebezpieczną robotę... Czasem taka skromna pomocnica... Ja nie potrzebowałabym wiedzieć o niczem... Szłabym wszędzie za panem z radością... Albo gdzieby mnie pan posłał. Jestem odważna.
 Razumow wpatrywał się uważnie w jej okrągłe, wystraszone oczy i zwiędłe, okrągłe policzki, drżące koło kącików ust.
 „Chciałaby stąd uciec“ pomyślał.
 — A gdybym pani powiedział, że zacząłem istotnie pewną niebezpieczną robotę? — wymówił zwolna.
 Przycisnęła kota do piersi z zadyszanym okrzykiem: „Ach“!
 Poczem dodała szeptem:
 — Pod kierunkiem Piotra Iwanowicza?
 — Nie; nie pod kierunkiem Piotra Iwanowicza.
 W oczach jej wyczytał uwielbienie i próbował się uśmiechnąć:
 — Więc — sam?
 Pokazał jej zaciśniętą pięść z podniesionym do góry wskazującym palcem.
 — Jak ten palec.
 Zadrżała zlekka. Lecz Razumowowi przyszło na myśl, że z domu mogliby ich widzieć i chciał już odejść co prędzej.