Strona:PL Joseph Conrad-W oczach Zachodu 380.jpeg

mogący oddychać. Nawet oczy, jakby pod wpływem wielkiego fizycznego cierpienia, straciły wszelki blask.
 — Ach... brat pani... Ale w ustach pani, w głosie pani to brzmi... Bo, istotnie, wszystko w pani jest boskie... Chciałbym znać najgłębsze tajniki myśli pani, pani uczuć.
 — Ale dlaczego, Cyrylu Sidorowiczu? — zawołała przestraszona temi słowy, wychodzącemi z dziwnie martwych ust.
 — Niech się pani nie lęka. To nie dlatego, by zdradzić panią... Więc pani tam poszła... A Zofja Antonowna, cóż — pani powiedziała?
 — Bardzo niewiele. Była pewna, że pan powie mi wszystko. Spieszyła się bardzo.
 Głos panny Haldin załamał się, umilkła na chwilę.
 — A tamten, odebrał sobie życie — rzekła smutno.
 — Niech mi pani powie, Nataljo Wiktorowno — zapytał po pewnym czasie. — Czy wierzy pani w wyrzuty sumienia?
 — Co za pytanie!
 — Tak; to prawda, co pani o tem wiedzieć może — zamruczał niewyraźnie. — To nie dla takiej, jak pani, istoty... Chciałem tylko zapytać, czy pani wierzy w skuteczność wyrzutów sumienia?
 Zawahała się, jak gdyby nie zrozumiawszy, poczem twarz jej rozpogodziła się.
 — Tak — rzekła stanowczo.
 — A więc dostąpił rozgrzeszenia. Tem bardziej, że to było istne bydlę, pijaczyna.
 Natalja Haldin wzdrygnęła się.
 — Ale to był człowiek z ludu — ciągnął dalej Razumow — tego ludu, któremu rewolucjoniści opowiadają bajkę wzniosłych nadziej. Ludowi trzeba wybaczyć... Pani