Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie.djvu/032

biorąc lunetę i przykładając ją do oczu. — Cóż to za przeklęta sztuka — mówił urywanym głosem, majstrując przy szkłach, wsuwając je i wysuwając — jakoś nie mogę — ani rusz. — No! utrafiłem nareszcie!
 Obrócił się zwolna na pięcie, trzymając koniec rury na widnokręgu. Potem zamknął instrument z trzaskiem i rzekł stanowczo:
 — Nie widać nic, panie kapitanie.
 Zszedł nadół za Lingardem, zacierając wesoło ręce.
 Przez długą chwilę milczenie panowało na rufie. Potem majtek u koła odezwał się sennie:
 — Czy malim powiedział, że niema nic na morzu?
 — Tak — mruknął serang, nie patrząc na stojącego za nim człowieka.
 — Między wyspami była łódź — wyrzekł majtek bardzo cicho.
 Serang stał wyprostowany i sztywny obok kompasu, z rękami splecionemi na plecach i zlekka rozstawionemi nogami. Jego twarz, którą trudno już było rozróżnić, nie wyrażała nic zgoła — jak drzwi kasy.
 — Słuchajże co mówię — nalegał sternik łagodnym tonem.
 Zwierzchnik nie poruszył się wcale. Wilk morski pochylił się nieco z wysokości kraty przy kole.
 — Widziałem łódź — szepnął z odcieniem tkliwego uporu, jak kochanek błagający o łaskę. — Widziałem łódź. Hadżi Wasub! Ya! Hadżi Wasub!
 Serang był ongi po dwakroć pielgrzymem i nie okazał się obojętnym na dźwięk należnego mu tytułu. Posępny uśmiech zjawił się na jego twarzy.
 — Widziałeś płynące drzewo, o Sali — rzekł ironicznie.
 — Ja jestem Sali, i moje oczy są lepsze od za-