Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie.djvu/165

jącym, cierpkim głosem, tak że wszyscy spojrzeli na niego z niepewnością i zdumieniem.
 A pani Travers zapytała:
 — Kto ona jest?
 Lingard, bardzo czerwony i poważny, oświadczył krótko:
 — Księżniczka.
 Rozejrzał się natychmiast podejrzliwie. Nikt się nie uśmiechnął. D’Alcacer, uprzejmy i obojętny, trzymał się tuż za Edytą.
 — Jeżeli ona jest księżniczką, to ten człowiek jest rycerzem — mruknął z przekonaniem. — Jakem żyw, to rycerz! Potomek nieśmiertelnego hidalga, błądzący po morzu. Byłoby dla nas korzystnie zyskać w nim przyjaciela. Myślę zupełnie poważnie, że pani powinnaby —
 Odeszli oboje na stronę, rozmawiając cicho z pośpiechem.
 — Tak, powinna pani —
 — Ale jak? — przerwała, chwytając znaczenie jego słów jak piłkę.
 — Niech mu pani coś powie.
 — Czy to jest doprawdy konieczne? — spytała z powątpiewaniem.
 — Nie zaszkodziłoby — rzekł d’Alcacer z nagłą obojętnością w głosie — przyjaciel lepszy jest zawsze od wroga.
 — Zawsze? — powtórzyła z naciskiem. — Ale cóż mu mogę powiedzieć?
 — Kilka słów — odrzekł; — uważam, że jakiekolwiek słowa, wypowiedziane pani głosem — —
 — Panie d’Alcacer!
 — Albo mogłaby pani spojrzeć parę razy na