Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie.djvu/184

 — Może, gdybym się bardzo starała. Ale w jakim celu?
 — Musicie wszyscy przenieść się na bryg — zaczął szybko — i wówczas przebrniemy może przez to wszystko bez bójki. Otóż — gdyby pani powiedziała, że pani sobie tego życzy, że pani nie czuje się bezpieczna na jachcie — rozumie pani?
 — Rozumiem — wyrzekła w zamyśleniu.
 — Bryg jest mały, ale ma kajutę odpowiednią dla kobiety — ciągnął Lingard z ożywieniem.
 — Czyż nie służyła już za schronienie księżniczce? — dodała chłodno.
 — A ja się narzucać nie będę.
 — To jest zachęcające.
 — Nikt nie będzie śmiał się narzucać. Nie będzie pani nawet potrzebowała mnie widywać.
 — To jest prawie dla mnie decydujące, tylko że —
 — Zdaję sobie sprawę z odległości, która nas dzieli.
 — Tylko że mogłabym nie mieć dostatecznego wpływu — dokończyła.
 — Temu uwierzyć nie mogę — rzekł szorstko. — Krótko mówiąc, nie ufa mi pani, ponieważ pani myśli, że tylko ludzie waszego stanu mówią zawsze prawdę.
 — Oczywiście — mruknęła.
 — Mówi sobie pani: oto ten tkwi po uszy w zmowie z piratami, złodziejami, murzynami —
 — Z pewnością —
 — Człowiek jakiego nigdy w życiu nie spotkałam — ciągnął Lingard porywczo — taki — brutal.
 Zatrzymał się zmięszany. Po niejakim czasie usłyszał jak mówiła spokojnie:
 — Pan w tem jest podobny do innych mężczyzn,