Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie.djvu/185

że się pan gniewa, kiedy pan nie może odrazu postawić na swojem.
 — Ja się gniewam! — wykrzyknął ściszonym głosem. — Pani tego nie rozumie. Przecież myślę także i o pani — a pani jest dla mnie niedobra.
 — Ja wątpię nie o panu, ale o własnej sile. Pan wywarł niekorzystne wrażenie na moim mężu.
 — Niekorzystne wrażenie! Obszedł się ze mną, jakbym był łazikiem z wybrzeża. Mniejsza o to. To jest pani mąż. Każdemu mężczyźnie ciężko znieść trwogę w kimś, kto go obchodzi. A więc —
 — Cóż to za machiawelizm!
 — Co? co pani mówi?
 — Ja się tylko dziwię, gdzie pan to spostrzegł. Na morzu?
 — Co spostrzegłem? — rzekł z roztargnieniem i ciągnął dalej swą myśl: — Jedno pani słowo powinno wystarczyć.
 — Tak pan myśli?
 — Jestem tego pewien. Przecież nawet ja sam —
 — Naturalnie — przerwała. — Ale czy pan nie uważa, że po rozstaniu się panów tak — tak — nieprzyjaznem, mogłaby zajść trudność przy ponownem nawiązaniu stosunków?
 — Człowiek taki jak ja zrobi wszystko dla pieniędzy — czyż pani tego nie rozumie?
 Po chwili zapytała:
 — A czy by pan chciał, abym użyła tego argumentu?
 — Jeżeli pani wie, że tak nie jest —
 Głos jego zadrżał — cofnęła się zmięszana, jak gdyby dotknął jej niespodzianie.
 — O co wam chodzi właściwie?