Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie 02.pdf/16

 — Czego się znów ciskasz? — napominał drugi rozważnie. — Dostaniemy się do domu jak się patrzy.
 — To nie jest takie murowane; tutejszy pomocnik gadał —
 — Niech sobie gada; tamten facet — no ten od brygu — wyciągnie nas z tego. Żona zwierzchnika pomówi z nim — już ona potrafi. Od czego forsa!
 Oba głosy zbliżyły się i słychać je było wyraźnie tuż za Lingardem.
 — A nuż te psiekrwie dzikusy podpalą jacht? Kto im przeszkodzi?
 — A niechby i podpalili. To ci ten bryg niedobry, żeby na nim odjechać? No gadaj? Przecie są i armaty, i wszystko. Zajedziemy do domu i szlus. A ty co powiesz, Janie?
 — Nic nie powiem i nic mnie to nie obchodzi — rzekł trzeci głos, spokojny i słaby.
 — Niby chcesz powiedzieć, że wszystko ci jedno, czy przespacerujesz się na dno czy do domu? Każ się wypchać!
 — Na dno — powtórzył spokojnie blady głos. — A jakże! Znajdziemy się tam wszyscy, tak czy owak. O sposób nie chodzi.
 — Brr! Nawet august z jakiego cholernego cyrku zagryzłby się przy tobie. Coby powiedziała na to moja stara, gdybym się już nigdy nie pokazał?
 — Wzięłaby innego chłopa. Durniów pełno jest wszędzie.
 Spokojny i niewesoły chichot rozległ się wśród zgorszonego milczenia. Lingard stał bez ruchu z ręką na klamce. Nieco dalej ktoś wybuchnął mrukliwie:
 — Niecierpię się terać w ciemności po obcym okręcie. Ciekawym, gdzie tu trzymają świeżą wodę!