Strona:PL Joseph Conrad - Wykolejeniec tom II.djvu/040

wsze takie dobre informacje. Wybuchnął śmiechem. Zmarszczka na czole Lingarda pogłębiła się.
 — Nie pleć głupstw! To żona Willemsa.
 Almayer rozdziawił usta i wytrzeszczył oczy, chwyciwszy się krzesła.
 — Co? Jakto! — wykrzyknął oszołomiony.
 — Żona Willemsa — powtórzył Lingard wyraźnie. — Mam nadzieję że nie jesteś głuchy, co? Żona Willemsa. Tak. A dlaczego? Bo przyrzekłem. I nie wiedziałem co się tu stało.
 — Co też pan zrobił! Założę się że pan dał jej pieniędzy — zawołał Almayer.
 — Jeszcze nie — rzekł Lingard z namysłem. — Ale przypuszczam że będę musiał dać...
 Almayer jęknął.
 — Właściwie mówiąc — ciągnął Lingard powoli i spokojnie — właściwie to... przywiozłem ją tu. Tutaj. Do Sambiru.
 — Na miłość boską! Dlaczego? — krzyknął Almayer, zrywając się z krzesła, które przechyliło się i zwolna upadło. Podniósł splecione ręce nad głową i opuścił je gwałtownie, rozłączając palce z wysiłkiem, jakby je od siebie oddzierał. Lingard kiwnął szybko głową raz po raz.
 — Tak. Głupia historja. Co? — rzekł, patrząc z zakłopotaniem na Almayera.
 — Słowo daję — rzekł płaczliwie Almayer — niepodobna mi pana zrozumieć. Co też pan jeszcze wymyśli! Żona Willemsa!
 — Żona i dziecko. Mały chłopczyk, uważasz. Są na szkunerze.
 Almayer spojrzał nagle podejrzliwie na Lingarda i odwrócił się żeby podnieść krzesło, poczem siadł tyłem