Strona:PL Joseph Conrad - Wykolejeniec tom II.djvu/172

wioślarzy dla przewożenia zapasów, żywności i nowych siekier do obozu robotników wycinających rattany, obozu położonego nieco wyżej nad rzeką. Wyprawa taka trwała trzy dni. Almayer wiedział już jak wypróbować Mahmata. Powiedział niedbale —
 — Chcę abyście wyruszyli zaraz do obozu i zawieźli surat do Kawitana. Dolara za dzień.
 Mahmat niby to zaczął się tępo namyślać, ale Almayer, który znał swoich Malajów, osądził z jego wyglądu że nic go nie zmusi do pojechania. Zaczął nalegać —
 — To ważna sprawa, a jeśli zajedziecie tam szybko, dam dwa dolary za ostatni dzień.
 — Nie, tuanie. Nie pojedziemy — rzekł Mahmat chrapliwym szeptem.
 — Dlaczego?
 — Jedziemy już gdzieindziej.
 — Dokąd?
 — Do takiego jednego miejsca — rzekł Mahmat trochę głośniej z uporem, patrząc w ziemię.
 Almayer uczuł bezgraniczną radość. Rzekł, udając rozdrażnienie —
 — Mieszkacie w moim domu, jak gdyby do was należał. Może będę potrzebował go wkrótce.
 Mahmat podniósł oczy na Almayera.
 — Jesteśmy ludźmi morza i nie dbamy o dach nad głową, byleśmy mieli czółno, gdzie we trzech się pomieścimy i wiosło w ręku. Pokój tobie, tuanie.
 Odwrócił się i odszedł prędko; Almayer usłyszał zaraz potem, jak wołał z dziedzińca na stróża aby otworzył mu bramę. Mahmat minął bramę w milczeniu, ale nim ją zaryglowano, postanowił że gdyby biały człowiek chciał kiedy wyrugować go z chaty, spali ją a także