Strona:PL Joseph Conrad - Wykolejeniec tom II.djvu/209

 Jęknęła z za brudnych szczątków kurtki. Mruczała coś. Schylił się, nasłuchując. Mówiła:
 — Nie odejdę! Każ pójść precz tej kobiecie. Nie mogę na nią patrzeć!
 — Idjotka!
 Zdawało się że plunął na nią tem słowem, potem odwrócił się by stawić czoło Aissie. Zbliżała się powoli z bezgranicznem zdumieniem na twarzy. Przystanęła i patrzyła w Willemsa, który stał obnażony po pas, z odkrytą głową, ponury.
 Opodal Mahmat i jego brat wymieniali szybko słowa spokojnym szeptem... Oto dzielna córka tego świętego męża, który umarł. Biały jest mężczyzną bardzo wysokim. Trzeba będzie zabrać z powrotem trzy kobiety, dziecko, i jeszcze tego białego który ma pieniądze... Brat Mahmata wrócił do łodzi; Mahmat przyglądał się dalej. Stał jak wartownik; ostrze lancy w kształcie liścia połyskiwało nad jego głową.
 Willems nagle przemówił.
 — Daj mi to — rzekł, wyciągając rękę po rewolwer.
 Aissa cofnęła się. Wargi jej drżały. Rzekła bardzo cicho:
 — To są twoi?
 Uczynił ruch potakujący. Potrząsnęła głową w zamyśleniu i kilka delikatnych płatków kwiecia zamierającego we włosach opadło do jej stóp jak wielkie krople szkarłatu i bieli.
 — Wiedziałeś? — szepnęła.
 — Nie — rzekł Willems. — Przysłali po mnie.
 — Każ im odjechać. Oni są przeklęci. Co może być wspólnego między nimi a tobą — tobą, który nosisz moje życie w swem sercu!