Strona:PL Jules Verne - Zamek w Karpatach.djvu/111

— 109 —

ludzi, których właściciel zajazdu rad widzi u siebie.
 — No, teraz może już nie będą unikali mojej karczmy! — powtarzał sobie w duchu Jonasz.
 — Jak daleko jesteśmy od Kolosvar? — zapytał młody hrabia.
 — Z pięćdziesiąt mil, jadąc drogą, która przechodzi przez Petroseny i Karlsburg — objaśnił Jonasz.
 — Czy ta droga jest męcząca?
 — Dla pieszych podróżnych bardzo męcząca i jeżeli mi wolno zwrócić uwagę pana hrabiego, to zdaje mi się, że należałoby odpocząć dni kilka...
 — Czy moglibyśmy dostać jakąkolwiek wieczerzę? — przerwał mu Franciszek de Télek.
 — Jeżeli pan hrabia poczeka cierpliwie półgodziny, będę miał zaszczyt ofiarować mu ucztę godną tak zacnej osoby...
 — Chleb, wino, jajka i zimne mięso będą dziś dla nas dostatecznem pożywieniem.
 — Przyniosę to zaraz.
 — Proszę jak najprędzej.
 — W tej chwili.
 I Jonasz zwrócił się ku drzwiom wiodącym ku kuchni, gdy zatrzymało go pytanie hrabiego.
 — Widzę, że mało masz gości w swojej oberży?
 — W istocie, w tej chwili niema tu nikogo, panie hrabio!