Strona:PL Jules Verne - Zamek w Karpatach.djvu/137

— 135 —

 Franciszek de Télek podziękował uprzejmie i zapytał, czy mógłby się widzieć z leśniczym.
 — Owszem, panie hrabio! — odpowiedział sędzia. — Niko ma się już lepiej i wkrótce będzie mógł pełnić swoje obowiązki.
 W tej chwili weszła do pokoju Miriota i grzecznym ukłonem powitała gościa.
 — Wszak Niko-Deck nie był niebezpiecznie chory? — zapytał hrabia.
 — Nie, panie hrabio, za co Bogu niech będą dzięki! — odparło dziewczę.
 — Czy macie tu dobrego doktora?
 — Hm, hm — mruknął sędzia Koltz, dając tym sposobem niezbyt pochlebne świadectwo o zdolnościach Pataka.
 — Mamy doktora Pataka, — odezwała się Miriota.
 — Czy to ten, który towarzyszył Nikowi w wycieczce do zamczyska?
 — Tak, panie hrabio!
 — Chciałbym, panno Mirioto, widzieć się z twoim bratem, aby dowiedzieć się o szczegółach tej wyprawy, — rzekł Franciszek.
 — Udzieli on ich panu z chęcią, chociaż może być, iż go to trochę zmęczy.
 — O! ja nie będę nadużywał jego sił, panno Mirioto, — śmiejąc się odpowiedział hrabia.
 — Jestem o to zupełnie spokojna, — rzekła dziewczyna, — trwoży mnie co innego, panie hrabio!
 — Cóż takiego?