Strona:PL Jules Verne - Zamek w Karpatach.djvu/148

— 146 —

nad rozwiązaniem tego pytania, gdy Rotzko przysunął się do niego na tarasie.
 Franciszek wymienił mu swoje wątpliwości.
 — Bardzo być może, panie hrabio, że baron de Gortz jest wmieszany w te nieczyste sprawy, — odpowiedział Rotzko. — Ale jeśli tak jest, to mojem zdaniem najlepiej nie mieszajmy się w to wszystko. Niech sobie radzą, jak chcą tchórzliwi mieszkańcy Werst, to już ich rzecz. Pocóż mamy się troszczyć o zapewnienie im spokoju?
 — Zdaje mi się, że masz słuszność, mój poczciwy Rotzko, — potwierdził Franciszek.
 — Sądzę, że postępując w ten sposób, uczynisz pan najlepiej, — odpowiedział z prostotą stary żołnierz.
 — Teraz już sędzia Koltz i inni wiedzą, jak sobie radzić, jeśli chcą się pozbyć mniemanych duchów zamczyska.
 — Bez wątpienia, panie hrabio, powinni tylko zawiadomić policyę w Karlsburgu.
 — Po śniadaniu ruszamy w drogę, Rotzko!
 — Wszystko będzie gotowe, proszę pana!
 — Ale nim zejdziemy napowrót w dolinę rzeki Sil, zawrócimy się w stronę góry Plesa.
 — A dlaczego, proszę pana?
 — Chciałbym, jeśli można, z blizka przypatrzyć się murom starego zamczyska.
 — W jakim celu, proszę pana?