Strona:PL Jules Verne - Zamek w Karpatach.djvu/20

— 18 —

 — Chciałbym się o tem przekonać.
 — Spojrzyj więc...
 — Ja?...
 — No, cóż w tem dziwnego?
 — A nic za to nie zapłacę? — zapytał Frik z niedowierzaniem.
 — Nic, chyba, że będziesz chciał kupić lunetę.
 Uspokojony tem zapewnieniem Frik, wziął lunetę, której szkła kramarz ustawił odpowiednio, i przymknąwszy lewe oko, przyłożył lunetę do prawego oka.
 Naprzód spojrzał w stronę gór, a następnie zwrócił szkło ku wiosce Werst.
 — No, no, — rzekł, — widzę, że to prawda... przez szkło widzę dalej i lepiej, niż mojemi oczami... Poznaję nawet osoby... Otóż i gajowy Niko Dek, który powraca z lasu ze strzelbą na ramieniu i myśliwską torbą zawieszoną na plecach.
 — A nie mówiłem wam! — odezwał się kramarz...
 — Tak, tak, to Nik, — mówił dalej pasterz. A cóż to za dziewczyna, która wychodzi z domu pana Koltz. Widzę, że jest ubrana w ponsową spódniczkę i czarny gorsecik, ale kto to?
 — Spojrzyjcie uważniej, a poznacie ją z pewnością...
 — Ah! to Miriota!... piękna Miriota!
 — No i jakże wam się podoba ta maszyna?
 — Nigdy nie myślałem, że przez nią tak daleko widzieć można.