Strona:PL Jules Verne - Zamek w Karpatach.djvu/23

— 21 —

lecz Frik zawołał nagle głosem, w którym przestrach mieszał się z podziwieniem:
 — A to co za mgła wydobywa się z tej wieży! Czy to mgła?... Nie, to jest dym chyba... Ależ to niepodobieństwo!... Od setek lat z kominów zamkowych dym się nie wydobywa!...
 — A jednak musi to być dym, skoro go widzicie, pasterzu.
 — Ależ nie, nie, to szkło się może zaćmiło.
 — Można je przeczyścić.
 Frik otarł szkła rękawem i znowu przyłożył je do oka.
 Z wieży zamkowej w istocie dym się wydobywał, zbijając się prostym słupem w powietrze.
 Frik stał nieruchomy i milczał. Cała jego uwaga zwrócona była na zamek, którego mury zmrok wieczorny zaczął osłaniać.
 Nagle odjął lunetę od oczu i sięgając ręką do woreczka ukrytego pod kaftanem, zapytał:
 — Wiele chcesz za tę rurkę?
 — Półtora reńskiego, — odpowiedział handlarz.
 I byłby może oddał ją za reńskiego, gdyby Frik był się potargował. Ale pasterz, zostający pod wpływem zdumienia, nie myślał się targować i wyjął z woreczka pieniądze.
 — Czy to dla siebie kupujecie tę lunetę? — zapytał handlarz.
 — Nie... dla mojego pana, sędziego Koltz.
 — A zatem on wam wróci pieniądze?