Strona:PL Jules Verne - Zamek w Karpatach.djvu/32

— 30 —

 — Nie ogień to wprawdzie, ale dym — poprawił się pasterz — ale to wszystko jedno.
 Zdumiony sędzia wszedł na taras domu, a za nim pasterz i domownicy.
 Lecz zanim spojrzał w stronę zamczyska, spostrzegł lunetę w ręku u Frika.
 — Co to jest? — zapytał z podziwieniem.
 — To maszyna, którą kupiłem dla was, gospodarzu. Dałem za nią dwa złote, ale ona warta cztery.
 — Od kogo kupiłeś?
 — Od wędrownego kramarza.
 — I do czegoż ona służy?
 — Przybliż pan to do oka i spojrzyj w stronę zamczyska, a sam przekonasz się, do czego służy ta maszyna.
 Sędzia zwrócił lunetę w stronę zamku i patrzył przez nią długo.
 Tak, w istocie z wieży zamkowej dym się wydobywał.
 — Co to być może? — szepnął Koltz z trwogą.
 — A co, czy nie mówiłem? — odezwał się Frik z tryumfującą miną.
 — Co się to stało? — dodał strażnik leśny Niko Deck, który był obecny całej tej rozmowie.
 — Czyżby piorun uderzył w wieżę zamkową? mówił dalej sędzia. — Ale zdaje mi się, że w tych dniach nawet nie grzmiało.
 — O! nie, od ośmiu dni nie było ani deszczu; ani burzy, — odpowiedział pasterz.