Strona:PL Jules Verne - Zamek w Karpatach.djvu/52

— 50 —

wiek wiek zmartwychwstaje!... Może to piekarze niebiescy osiedlili się wśród starych ruin?
 Mieszkańcy wioski Werst nie lubili tego rodzaju żartów, nikt też nie odpowiedział na nie.
 Wreszcie Koltz zapytał:
 — A zatem, doktorze, nie przywiązujesz żadnej wagi do tego, co się dzieje w zamku?
 — Żadnej, panie Koltz.
 — Przecież wiele razy powtarzałeś, że byłbyś gotów udać się tam, jeśliby cię kto do tego zachęcił?
 — Ja? powtórzył z niechęcią Patak, jak gdyby nie przypominał sobie tych słów, wyrzeczonych dawniej.
 — Jakto? czyż tego nie mówiłeś i nie powtarzałeś wiele razy? nalegał nauczyciel.
 — No, nie przeczę, że mówiłem to nie raz... i jeśli idzie o powtórzenie tego...
 — Nie, chodzi o wykonanie, rzekł Hermod.
 — Prosimy cię o to usilnie, doktorze! dodał wójt Koltz:
 — Rozumiecie zapewne, moi przyjaciele... że taka propozycya...
 — No, jeśli się pan wahasz! zawołał karczmarz, to nie potrzebujemy cię prosić, dość tylko przypomnieć dane słowo.
 — Jakie słowo? podchwycił doktór.
 — Twoje własne słowo, doktorze.
 — Daj no pokój, Jonaszu, przerwał Koltz. Wiemy wszyscy, że Patak jest człowiekiem, któ-