Strona:PL Jules Verne - Zamek w Karpatach.djvu/69

— 67 —

ciwnie Niko więcej milczącym i małomównym. Doktór więc zasypywał leśniczego pytaniami, na które Nik odpowiadał bardzo zwięźle.
 — Porozmawiajmy trochę, Niku — zaczął doktór — lecz porozmawiajmy rozsądnie.
 — Słucham cię! — odpowiedział Niko.
 — Sądzę, jeżeliśmy się tu zatrzymali, to dlatego, aby nabrać sił...
 — Ma się rozumieć.
 — Bo inaczej nie moglibyśmy wrócić do Werst...
 — A raczej... dostać się do zamku...
 — Ależ, Niko Decku, idziemy już ze sześć godzin i zaledwie doszliśmy do pół drogi...
 — To znaczy, że nie powinniśmy tracić napróżno czasu.
 — Ależ noc zapadnie zanim dojdziemy do zamku, a sądzę, panie leśniczy, że nie będziesz o tyle szalony, aby wchodzić pociemku do ruin; musimy więc czekać dnia...
 — No, to zaczekamy.
 — Więc nie chcesz się wyrzec tego projektu, w którym nie ma za grosz zdrowego rozsądku?
 — Nie.
 — Jakto! Siły nasze wyczerpały się ze znużenia, potrzebujemy posiłku i wygodnego łóżka, a ty chcesz noc spędzić pod gołem niebem?...
 — Naturalnie, jeżeli napotkamy jaką przeszkodę, która nam nie dozwoli dostać się do zamku.