Strona:PL Jules Verne - Zamek w Karpatach.djvu/73

— 71 —

 — Ah! nudzisz mnie wreszcie, doktorze! Możesz więc iść lub wracać! Szczęśliwej podróży ci życzę!
 Mówiąc to, Niko podniósł się z ziemi.
 — Zaklinam cię na miłość Boską, posłuchaj mnie, leśniku! — zawołał doktór Patak.
 — Nie chcę słuchać dłużej twoich niedorzeczności.
 — Ponieważ jest już późno, dlaczegóż nie mamy zostać tu, w tem miejscu? Dlaczego nie spędzić nocy pod osłoną tych drzew?... Jutro, o wschodzie słońca na dalszą wyruszymy wędrówkę i więcej będziemy mieli czasu dostać się do ruin...
 — Doktorze — odpowiedział Nicko Deck, powtarzam ci raz jeszcze, że moim zamiarem jest przepędzić noc w zamku.
 — Nie, nie uczynisz tego, Niku! — zawołał doktór. Ja ci na to nigdy nie pozwolę!
 — A to jakim sposobem?
 — Przyczepię się do twego ubrania, będę się nawet bił z tobą...
 Nieszczęśliwy doktór, pod wpływem trwogi, nie wiedział nawet co mówi.
 Niko nic nie odpowiedział i przerzuciwszy strzelbę przez plecy, postąpił kilka kroków w stronę strumienia.
 — Poczekaj! Poczekaj! — wołał miłosiernym głosem doktór. — Ah! to dyabeł nie człowiek. —