Strona:PL Jules Verne Testament Dziwaka.djvu/174

— 162 —

 — Myślałem, że się to już nigdy nie skończy — odezwał się znów po chwili pan Field, opuszczając ręce, jak ktoś zmęczony nadzwyczajnym wysiłkiem.
 — Bo też i nie skończyło się jeszcze.
 — A co to kosztować będzie!...
 — Tu nie idzie o to, co będzie nas kosztowało, ale co nam da w zysku...
 — Dobrze w każdym razie, że przybraliśmy inne nazwisko — zauważył jegomość.
 — Mój to był pomysł — wtrąciła kobieta.
 — Bardzo rozumny, ani słowa!... bo inaczej bylibyśmy na łasce tych wszystkich hotelistów, oberżystów, restauratorów i dorożkarzy, jednem słowem owych wszystkich zdzierców, utuczonych kosztem ofiar, które wpadają w ich ręce, a którzyby na nas tem więcej chcieli zarobić, gdyby wiedzieli, że mamy otrzymać miliony dolarów.
 — Prosty rozum wskazuje, że jako nieznani, na mniejszy wyzysk będziemy narażeni — zadecydowała tonem świadomej wyższości pani Field — i najlepiej pozostać tak aż do końca. Już to bufety kolejowe nie wzbogaciły się naszym groszem w ciągu tych trzech dni — i myślę że...
 — Zawsze to kosztuje ruszyć się z domu, i kto wie, czy nie byłoby korzystniej nie rozpoczynać wcale...