Strona:PL Jules Verne Testament Dziwaka.djvu/211

— 199 —

 Po południu podróżni ominęli Fort-Union, Las Vegas i wjechali w ciasne wąwozy Moro-Peaks. Droga była górzysta, trudna, niebezpieczna nawet, więc do szybkiej jazdy całkiem niepodatna. Z nizin Cliftonu trzeba było stopniowo wznosić się do wysokości ośmiuset stóp nad poziom morza, gdzie się pobudowało Santa-Fé, poza którem znowu rozciąga się dolina zraszana licznemi strumieniami które zlewając się do Rio Grande del Norte, tworzą z niej jedną z najpiękniejszych spławnych rzek Ameryki.
 Tak nadeszła znów noc; bryczka posuwała się bardzo powoli. Zaczęło to w końcu niecierpliwić Kymbala, który co chwila naglił woźnicę do pośpiechu.
 — Ależ my prawie stoimy na miejscu! — wołał.
 — Co pan chcesz, mamy tylko koła u wozu, a tu pobodaj trzebaby skrzydeł...
 — Ależ ty rozumiesz, jaki interes mię nagli bym stanął jutro przed południem w Santa-Fé.
 — Et, jeśli nie będziemy jutro, to zajedziemy pewno pojutrze.
 — Dobryś sobie! w żaden sposób nie mogę się spóźnić!...
 — Mój koń i ja robimy wszystko, co w naszej mocy — nie można nadto wymagać ani od zwierzęcia ani od człowieka — odpo-