Strona:PL Jules Verne Testament Dziwaka.djvu/241

— 229 —

 — Cicho bądź Turk, cicho!... — wrzasnął Urrican tonem jakby swemu psu nakazywał milczenie.
 — Ja, mam być cicho!...
 — W tej chwili... ani słowa!...
 Turk choć pąsowy na twarzy i z błyszczącemi oczyma, zamilkł wszakże, a komodor sam głos zabrał:
 — Jeżeli robię tę uwagę, to mam do tego słuszne powody, wiedząc, że piąta partnerka nie będzie mogła wyjechać ani dziś, ani jutro.
 — Ani nawet za tydzień — dorzucił ktoś z publiczności.
 — Ani za tydzień — powtórzył dobitnie Urrican — ani nawet za miesiąc, gdyż umarła dziś rano o godzinie piątej.
 Wiadomość ta podana z taką pewnością, wywołała silne na wszystkich wrażenie i grobowa cisza zapanowała w sali. Wszakże ha krótkę tylko chwilę.
 — To jest kłamstwem, niegodnem kłamstwem — zawołała Jowita Foley, starając się opanować swe słuszne oburzenie. — Niema i dwudziestu minut, jak opuściłam pannę Helenę Nałęcz, dzięki Bogu żywą i przytomną!...
 Teraz wśród zebranej publiczności, zagotowało się jak w kotle.
 — Jakże on to śmiał twierdzić — wołali jedni... — A to się pięknie przedstawił — dziwili