Strona:PL Jules Verne Testament Dziwaka.djvu/263

— 251 —

 — Czy mogę wiedzieć, kogo mam przyjemność poznać? — zapytała.
 — Paweł Weldon z Bostonu, Stan Massachusetts — odpowiedział gentleman z ukłonem.
 — Proszę, niech pan będzie łaskaw wejść — rzekło dziewczę i wskazując fotel, zaprosiła gościa by spoczął, sama zaś pospieszyła do drugiego pokoju powiadomić towarzyszkę o niespodziewanej wizycie.
 — Pan Weldon życzy cię poznać, moja droga, zanim na twą wygraną postawi większą sumę.
 — Zechce pani wybaczyć me natręctwo — rzekł przybyły, składając powitalny ukłon — i krótką poświęcić mi chwilę... — Chociaż obcy jej dotychczas, mam wszakże przekonanie, że w wielkiej grze Hypperbona szczęście jej właśnie sprzyjać będzie, i dla tego postanowiłem zaangażować znaczną sumę w zakładzie; pierwej jednak pragnąłem poznać panią osobiście. Krótka, króciutka chwilka mi wystarczy... dość mi nawet przekonać się, że pani rzeczywiście cieszy się znów dobrem zdrowiem.
 — Dziękuję panu — odparła Polka z uprzejmą powagą — czuję się rzeczywiście już zupełnie dobrze. Co zaś do mego szczęścia, w którem pan raczysz pokładać takie zaufanie, to doprawdy, ja sama w nie nie wierzę.