Strona:PL Jules Verne Testament Dziwaka.djvu/264

— 252 —

 — Jest to rzecz, która nie podlega dyspucie; rzecz przeczucia, powiedzieć można — zauważył pan Weldon.
 — Podzielam w zupełności zdanie pańskie — zawołała Jowita z żywością — i ja również najpewniejszą jestem, że właśnie mojej przyjaciółce dostaną się miliony testatora.
 — Przyjmuję możność tego od chwili, gdy nie przedstawia się już żadna przeszkoda do jej wyjazdu.
 — Jutro w rannych godzinach będziemy już w Milwaukee.
 — Gdzie zapewne mają panie zamiar zatrzymać się dni parę?
 — O, tego nam nie wolno! — zawołała Jowita.
 — Dlaczego?
 — Bo mógłby nas jeszcze tam zastać pan X. K. Z. coby nas zmusiło do rozpoczęcia gry na nowo.
 — Ma pani najzupełniejszą słuszność.
 — Gdzie wszakże pośle nas drugi rzut kości? Oto myśl, która mię niepokoi — zauważyła Helena.
 — Dla mnie to wszystko jedno, pojadę chętnie wszędzie! — oznajmiła z zapałem Jowita.
 — Miejmy nadzieję, że gra w dalszym ciągu okaże się równie łatwą — rzekł z łagodnym uśmiechem pan Weldon, i z przyjaciel-