Strona:PL Jules Verne Testament Dziwaka.djvu/385

— 369 —

 Tak mało szczęścia mogłoby i najłagodniejszego człowieka zniecierpliwić.
 Kymbale tymczasem, jako młodzieniec dobrze wychowany, chcąc nieco zatrzeć zbyt ostre przemówienie, uznał teraz za potrzebne przedstawić się, dodając w końcu:
 — Winszuję panu, żeś tak szczęśliwie uniknął śmierci i dobrem, jak widzę, cieszysz się znów zdrowiem.
 — A tak, nawet dzisiejsze rozbicie przez takiego niezdarę, nie zabiło mnie... Zdrów jestem i zdolnym pochować tych, którzy się mą śmiercią już cieszyli...
 — Czy do mnie pan te słowa stosujesz? — zapytał czwarty partner, ściągając brwi.
 — A do kogożby? — odparł Urrican, patrząc swemu przeciwnikowi prosto w oczy. — Niema tu przecie nikogo więcej prócz pana, cackanego faworytka.
 Kymbale nie należał do flegmatyków, więc poirytowany już niegrzecznością komodora, odparł mu złośliwie:
 — Widzę, że podróż do Kalifornii i powrót do Chicago nie czyni ludzi grzeczniejszymi.
 Przycinek ten, przypominający niepowodzenia w grze, dotknął najsłabszej strony komodora.