Strona:PL Jules Verne Testament Dziwaka.djvu/386

— 370 —

 — Cóż to, kpiny pan sobie ze mnie stroisz!... — wykrzyknął.
 — Możesz pan przyjąć słowa moje, jak sam zechcesz.
 — A więc przyjmuję je źle — i za obrazę żądam zadosyćuczynienia.
 — I owszem, choćby w tej chwili...
 — W tej chwili nie mam czasu — krzyknął w najwyższej złości komodor.
 — To go pan poszukaj...
 — Teraz poszukam miejsca w pociągu, którego pominąć nie mogę.
 Rzeczywiście, pociąg stał już gotowy do odjazdu. Lokomotywa syczała, wyrzucając kłęby dymu i pary. Naraz dano sygnał odjazdu. Korzystając z ostatniej sekundy wskakuje Urrican do pierwszego z brzegu wagonu, woła wszakże jeszcze z platformy:
 — Otrzymasz wieści o mnie, mój panie dziennikarzu, bądź pewny, że otrzymasz...
 — Kiedy?...
 — Dziś wieczorem, w Europejskim hotelu.
 — Czekam — odpowiedział czwarty partner. Zaledwie jednak pociąg ruszył, dodał: — A toż się omylił ten szaleniec! wsiadł do pociągu, który powiezie go w przeciwną stronę Omahy... No, ale to jego sprawa nie moja. Co do mnie, bodaj muszę tu zaczekać do wie-